Przyszłość

Nie wiem, co mogłabym napisać. Zawsze miałam słabość do poezji. A to mój pierwszy (s)twór.

Nawiązuję kontakt wzrokowy ze swoją przyszłością

Obawiam się trochę – ale głupiec ze mnie!

Przecież jest moja

Oczy ma wesołe, wydaje mi się

Że mogłybyśmy jak przyjaciółki

Iść za ręce w nieznane

Tylko ciągle mam obawę

Mówię jej o tym

Mruży dziwnie te swoje oczy

Potem wzrusza ramionami

Daje mi do zrozumienia

Że powinnam się odważyć i zaufać

Wyciąga tę swoją rękę

Daje mi szanse

Jej dłoń jest przyjemnie ciepła

Kiedy już oddałam jej tę swoją rękę

To serce chyba też mogę

I zaufanie

I co z nami teraz będzie

Idziemy przecież same

Jak dwie równe panie